‘Ik wil best komen kijken, maar ik ga niet zitten hoor… Doodeng!’ Een veelgehoord commentaar op het project UAEX. Tegenover iemand zitten, naar elkaar kijken en onverdeelde aandacht geven. In stilte. Geen woorden, geen gebaren. Dat kan confronterend zijn.
We zijn blijkbaar niet gewend om elkaar echt in de ogen te kijken. Elkaar echt te zien en toe te laten. Want elkaar echt aankijken betekent je muur laten vallen, je verdedigingsmechanisme uitschakelen en de deur naar je hart open te zetten. En wow, dat is niet niks. Wil ik dat wel? Want wat laat ik zien? Heb ik dan nog controle? Krijg ik de slappe lach? Of is het zo confronterend dat ik misschien zelfs wel ga huilen?
Misschien. Ik, aan de andere kant van het meubel, weet ook niet hoe ik zal reageren. En of ik jou mij helemaal kan laten zien. En ja, ik vind het ook heel spannend. Maar ik zit er wel. Om onverdeelde aandacht te geven. Mag ik in jouw ogen kijken?
Ria
Een van de mooiste dingen wat bestaat. Kijken in elkaars ogen. De spiegel van de ziel. Zeker ook confronterend, maar is dat erg? Ik vind van niet. Kijk jou graag eens in je ogen!
daarom gaat persoonlijk contact boven facebook + twitter etc. ik kijk altijd eerst in de ogen, maar mijn probleem zou zijn om m’n klep dicht te houden. denk wel dat ik ‘t kan. mensen zijn belangrijk!
De eerste minuut lijkt me erg spannend, daarna komt de openheid.
Ik zie dat wel zitten.