“A rollercoaster of silence… Ik zag jou, ik zag mezelf. Heerlijk, intens, rustig, druk, liefdevol…” Een van de mooie reacties op een van mijn ontmoetingen van vandaag, de achtste dag #UAEX in de Dutch Design Week.

Ik had niet kunnen dromen dat het zo bijzonder zou zijn. Dat ik zulke mooie, stille – want woordeloze – interacties zou hebben. Er wordt niet gesproken, maar wat gebeurt er veel!

Niet voor iedereen is die ontmoeting gemakkelijk; voor sommigen is de confrontatie te groot. Zij komen niet door de eerste (vlucht) fase heen en verlaten het meubel binnen een paar minuten. Dat is jammer, maar prima.

Sommige mensen blijven zitten maar verdwijnen in zichzelf. Anderen komen al met hun verdedigingsmechanismen op scherp binnen en doen een wedstrijdje staren. Maar staren naar iemand die echt kijkt, is geen gemakkelijke opgave. Geen enkele verdediging is 100 procent ‘waterdicht’ en als er op een onbedacht moment toch echt contact ontstaat, kan het twee kanten op. Alsnog vluchten of het contact aangaan.

Het grootste deel van de bezoekers vindt de rust om die eerste minuten te doorstaan en de ongewone ontmoeting echt aan te gaan. En dan wordt het bijzonder.

Het gezicht ontspant langzaam, de ademhaling wordt wat dieper, de ogen gaan meer focussen. Daarna verdwijnt alle spanning uit het gezicht en wordt de ademhaling nog rustiger. Dan ontstaat er contact tussen twee mensen. Soms gaat de ademhaling zelfs synchroon lopen.

“Je ziet jezelf in de ogen van de ander” en “Er komt van alles voorbij”, lees ik in veel reacties. En dat is ook mijn ervaring. Ik zie/ervaar onzekerheid en nieuwsgierigheid, blijdschap en verdriet, kinderlijke speelsheid, opwinding en intense rust.

Psychedelisch
Maar er is nog veel meer te zien. Als je echt focust gebeurt er ook veel aan het ‘beeld’  van die ander. Het wordt ‘negatief’: zwart wordt wit en vice versa. Alles verdwijnt tot er alleen nog ogen zijn. Gezichten veranderen, mannen worden vrouwen, oud wordt jong en andersom. Er verschijnen kleuren(wolkjes) en halo’s. Soms zo heftig dat het bijna psychedelisch is . En dat zonder dat je pilletjes hebt geslikt…;)

Liefde
Maar het mooiste is de plotselinge twinkel in de ogen van de ander. Dat is het moment dat je echt bij elkaar via de ogen ‘binnen’ mag kijken. Soms een glimp, soms wat langer. Een uitwisseling van pure liefde. In ieders hart aanwezig, maar vaak verstopt achter teleurstellingen, angst en pijn. Na zo’n glimp volgt altijd een warme glimlach en een diepe zucht…
Er zijn al vele zuchten geslaakt. Hoe mooi kan een Unidvided Attention EXperience zijn? I SEE YOU!

Weetjes: Ik schat dat we tot nu tot zo’n 1500 bezoekers hadden waarvan er 400/450 in het meubel plaatsnamen om onverdeelde aandacht uit te wisselen. Iedereen mag blijven zitten zolang hij/zij het prettig vindt. De kortste zit is minder dan een minuut, de langste tot nu toe 45 minuten. Morgen (zondag) is de laatste dag van de #DDW; de dag van de stilte. Mooie gelegenheid om even stil in het UAEX-meubel te komen zitten!

Een twinkel, een ontwapenende glimlach en pure liefde. Maar ook angst en dikke muren. Ik heb het gevoeld en gezien de eerste drie dagen van Undivided Attention EXperience. En man wat is dat bijzonder!  Sommige mensen veroverden een plekje in mijn hart en misschien ik ook in dat van hen. Je kent elkaar niet, ziet elkaar waarschijnlijk nooit meer en toch vergeet je deze ontmoeting nooit.

BAMM
Zoals die jongen die door zijn ‘anders’ zijn, niet gehinderd werd door sociale barrières en bamm… recht mijn hart binnen kwam. En ruim 25 minuten bleef zitten. De man die dat 40 minuten deed en bij wie het helemaal niet oncomfortabel voelde. Of de oudere dame die na een afasie, terug wilde naar de rust en de stilte van het niet hoeven (kunnen) praten. Met wie ik een prachtig contact had en die door haar ogen haar hart liet zien en ik haar door de mijne.

Zaterdagochtend, de start van UAEX, was ik net zo gespannen als benieuwd. Hoe zou ik het ervaren? Zo lang stil zitten, kijken en bekeken worden… Maar de spanning in mijn lijf sloeg snel om in het openzetten van mijn hart. Dat danste als er echt contact ontstond en zich niet afgewezen voelde als iemand na een minuut weer opsprong.

Hoe bijzonder is het om acht dagen lang met steeds weer andere, onbekende mensen in een bijzonder meubel zitten en die ander  – in stilte –  aankijken en onverdeelde aandacht geven.

Onfatsoenlijk
Bijzonder, maar voor veel mensen ook raar. Langdurig in iemands ogen kijken, zeker als dat een onbekende is, is nogal ongewoon. Sterker nog, vroeger is ons allemaal wel eens gezegd dat we niet zomaar iemand aan mochten gaan zitten kijken (lees: staren). Dat was onfatsoenlijk. En voor veel mensen voelt en is dat nog steeds zo. Er lopen meer mensen om het meubel heen dan dat er in komen zitten. En dat is prima. Iedereen moet doen waar hij/zij zich lekker bij voelt.

De reacties van de mensen tegenover mij zijn tot nu toe divers. Ze variëren van ongemakkelijk, indringend, confronterend tot ontspannend, meditatief, bijzonder, geborgen en rustig. Het is nogal ongewoon om iemand zo aan te kijken aan wie je je niet eens voorgesteld hebt, zo blijkt uit de reacties.

Maar elkaar zo aankijken en aandacht geven is ook best vreemd als je elkaar wel kent. We doen het zelden, maar probeer het maar eens; kijk je geliefde vandaag eens tien minuten in de ogen zonder te praten. Wat zie je dan? Wie zie je dan?

En als je dat gedaan hebt, kom je dan tegenover Sander, mij of een van onze Special Guests in de stoel zitten?

Tot dan!
Ria

‘Ik wil best komen kijken, maar ik ga niet zitten hoor… Doodeng!’ Een veelgehoord commentaar op het project UAEX. Tegenover iemand zitten, naar elkaar kijken en onverdeelde aandacht geven. In stilte. Geen woorden, geen gebaren. Dat kan confronterend zijn.

We zijn blijkbaar niet gewend om elkaar echt in de ogen te kijken. Elkaar echt te zien en toe te laten. Want elkaar echt aankijken betekent je muur laten vallen, je verdedigingsmechanisme uitschakelen en de deur naar je hart open te zetten. En wow, dat is niet niks. Wil ik dat wel? Want wat laat ik zien? Heb ik dan nog controle? Krijg ik de slappe lach? Of is het zo confronterend dat ik misschien zelfs wel ga huilen?

Misschien. Ik, aan de andere kant van het meubel, weet ook niet hoe ik zal reageren. En of ik jou mij helemaal kan laten zien. En ja, ik vind het ook heel spannend. Maar ik zit er wel. Om onverdeelde aandacht te geven. Mag ik in jouw ogen kijken?

Ria

Speciaal voor UAEX ontwierpen Sander en ik een meubel dat de ‘veiligheid’ biedt om de confrontatie met de onverdeelde aandacht aan te gaan. Er wordt niet gepraat, alleen elkaar in stilte in de ogen gekeken en aandacht gegeven.

Het meubel staat in de Ruimte op de 4^e etage van het Klokgebouw. Gedurende de week van 20 tot 28 oktober zullen wij -om de beurt – plaatsnemen aan een kant van het meubel. We nodigen bezoekers aan om in het andere deel te komen zitten.

Iedereen is welkom te komen ervaren hoe het is om honderd procent aandacht uit te wisselen. Dat mag zo lang of zo kort als je zelf wilt. Dat kan een minuut zijn of een half uur, wat jij prettig vindt. En zo vaak als je wilt. Je mag ook gewoon komen kijken naar hoe anderen het ervaren. Misschien besluit je dan alsnog te gaan zitten, maar dat hoeft natuurlijk niet.

We hebben tijdens de DDW ook een paar bijzondere ‘special guests’ die op sommige dagen op een bepaald tijdstip onze plaats in het meubel innemen om te ervaren hoe het is om onverdeelde aandacht te geven. Wie dat zijn lees je binnenkort op dit blog. Heb je vragen? Stel ze dan hieronder!

Groetjes

Ria en Sander

Kan ik dat: onverdeelde aandacht geven? En wil iemand die van mij krijgen?

Naarmate de klok richting Dutch Design Week tikt, hoe meer vragen ik op mezelf afvuur. Stil tegenover iemand zitten en alleen maar kijken en vanuit mijn hart aandacht geven. Ja, dat kan ik. Ik heb genoeg liefde in mij voor de hele wereld. Maar kan ik dat uur in, uur uit? En durf ik die ander open en onvoorwaardelijk in mijn eigen hart te laten kijken? Ik kan geven als de beste, maar hoe goed kan ik ontvangen?

Want UAEX is geen eenrichtingsstraat; het is een uitwisseling. Het elkaar aankijken is meer dan elkaar ZIEN. Onverdeelde aandacht geven is elkaar in je bestaan bevestigen. Onvoorwaardelijk. Met een open hart en een open mind. En wat is er mooier dan dat? Hoe spannend ik het ook vind, ik verheug me!

Ria